Angry management
'เวลาโกรธก็เหมือนไฟกำลังไหม้บ้านเรา แทนที่จะกลับบ้านมาดับไฟในใจตัวเองแต่คนส่วนใหญ่กลับวิ่งออกไปตามหา ตามไปด่าคนที่เราคิดว่าเค้ามาวางเพลิงบ้านเรา แล้วปล่อยให้ไฟไหม้บ้านต่อไปเรื่อยๆ ไหม้เผาทำลายไปหมดทั้งใจโดยไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย' ~หลวงปู่ติช นัท ฮันท์( 21 วันที่ฉันหายใจในหมู่้บ้านพลัม)
สำหรับคนที่เป็นโทสะจริตอย่างฉันแล้วมันเหมือนเป็นจุดอ่อนในชีวิตที่ยังแก้ไขไม่ได้ ไฟไหม้บ้านครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังคงวิ่งออกไปข้างนอกราวกับเป็นอัติโนมัตทุกครั้ง ไม่เคยวิ่งกลับมาดูที่ใจตัวเองแล้วแก้ไขดับไฟที่ใจก่อนเลย จนมันทำลายทุกอย่างแม้แต่ความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง กว่าจะคิดได้ก็ตอนที่ทุกอย่างเสียหายไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะสร้างบ้านใหม่กี่ครั้ง ย้ายบ้านหนีมาในชุมชนใหม่ๆ พื้นที่ใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ กี่หน แต่ทุกครั้งก็ลงเอยด้วยการที่ฉันยืนดูทุกอย่างถูกเผาไหม้วอดวายไปต่อหน้าต่อตา!
บางคนบอกไว้ว่าคนเราเกิดมาเพื่อพัฒนาตนเองไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่าจนในที่สุดก็เข้าสู่นิพพาน 'ที่สุดของทุกดวงวิญญาณคือนิพพาน'
...หากนิพพานไม่ใช่แค่ทางเลือกที่ใครใคร่เลือกหรือไม่ก็ได้ แต่เป็นทางบังคับเป็นจุดหมายปลายทางของทุกดวงวิญญาณแล้วเราไม่ทำตัวให้เหมาะ สมกับสภาวะนิพพานนั้นเราก็จะไม่มีสิทธิ์เข้า แล้วเราจะไปตกค้างอยู่ที่ไหน!?!
....หากชาตินี้ได้เกิดมาแล้วไม่เรียนรู้ แก้ไขหรือขัดเกลาตัวเองให้เหมาะสมที่จะก้าวไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่าก็ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกว่าจะเข้าใจ ยอมรับ แล้วจึงจะได้ไปต่อ ฟังแล้วเครียดเหมือนกลับไปเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยหากแต่มันหนักหนากว่าหลายเท่านัก
สำหรับฉันแล้วการได้ยืนมองวงจรซ้ำๆนี้ของตัวเองทำให้เริ่มคิดว่า...นี่เรากำลังซ้ำชั้นใช่มั้ย?
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนข้อสอบเดิมๆที่ธรรมชาติส่งเหตุการณ์ซ้ำๆนี้มาทดสอบเรา ตราบใดที่ยังไม่เข้าใจ ไม่เีรียนรู้ก็เหมือนสอบไม่ผ่าน ก็เลยต้องซ้ำชั้นเจอข้อสอบนี้อยู่ร่ำไปต้องทนเรียนเรื่องเดิมๆให้เข้าใจแล้วสอบเรื่องเดิมๆนี้ให้ผ่าน หากเมื่อไหร่ที่เราสอบผ่านแล้ว โจทย์มากี่ครั้งก็แก้ได้ถูกต้องมันก็คงจะไม่เป็นปัญหากับเราอีกต่อไป ที่ว่าไม่เป็นปัญหาไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครมาทำให้เราโกรธอีก แต่มันคือแม้จะมีใครมาทำให้เราโกรธอย่างที่สุดแต่เราไม่รู้สึกโกรธแล้วต่างหาก ....มันคงเหมือนได้เลื่อนชั้นเรียน เมื่อขึ้น ป.2 แล้วโจทย์เลข ป.1 ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเราอีกต่อไป ยังมีข้อสอบอีกเยอะและยากกว่ารอให้นักเรียนอย่างเราได้ก้าวไปเรียนรู้เพื่อพัฒนาสติ และปัญญาของตัวเองให้ดียิ่งขึ้น ให้เหมาะสมกับภพภูมิหรือสิ่งดีๆที่รอเราอยู่ข้างหน้า หากอยากไปต่อก็ต้องข้ามผ่านตรงนี้ไปให้ได้ก่อนที่เวลาของชาตินี้ภพนี้จะหมดลงแล้วต้องเีวียนมาเกิดในสภาวะซ้ำๆนี้อีก
.... The problem is not the problem, the problem is your attitude about the problem... ~กัปตันแจ๊ค สแปร์โรว (Pirates of the Caribean )
สำหรับคนที่เป็นโทสะจริตอย่างฉันแล้วมันเหมือนเป็นจุดอ่อนในชีวิตที่ยังแก้ไขไม่ได้ ไฟไหม้บ้านครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังคงวิ่งออกไปข้างนอกราวกับเป็นอัติโนมัตทุกครั้ง ไม่เคยวิ่งกลับมาดูที่ใจตัวเองแล้วแก้ไขดับไฟที่ใจก่อนเลย จนมันทำลายทุกอย่างแม้แต่ความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง กว่าจะคิดได้ก็ตอนที่ทุกอย่างเสียหายไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะสร้างบ้านใหม่กี่ครั้ง ย้ายบ้านหนีมาในชุมชนใหม่ๆ พื้นที่ใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ กี่หน แต่ทุกครั้งก็ลงเอยด้วยการที่ฉันยืนดูทุกอย่างถูกเผาไหม้วอดวายไปต่อหน้าต่อตา!
บางคนบอกไว้ว่าคนเราเกิดมาเพื่อพัฒนาตนเองไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่าจนในที่สุดก็เข้าสู่นิพพาน 'ที่สุดของทุกดวงวิญญาณคือนิพพาน'
...หากนิพพานไม่ใช่แค่ทางเลือกที่ใครใคร่เลือกหรือไม่ก็ได้ แต่เป็นทางบังคับเป็นจุดหมายปลายทางของทุกดวงวิญญาณแล้วเราไม่ทำตัวให้เหมาะ สมกับสภาวะนิพพานนั้นเราก็จะไม่มีสิทธิ์เข้า แล้วเราจะไปตกค้างอยู่ที่ไหน!?!
....หากชาตินี้ได้เกิดมาแล้วไม่เรียนรู้ แก้ไขหรือขัดเกลาตัวเองให้เหมาะสมที่จะก้าวไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่าก็ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกว่าจะเข้าใจ ยอมรับ แล้วจึงจะได้ไปต่อ ฟังแล้วเครียดเหมือนกลับไปเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยหากแต่มันหนักหนากว่าหลายเท่านัก
สำหรับฉันแล้วการได้ยืนมองวงจรซ้ำๆนี้ของตัวเองทำให้เริ่มคิดว่า...นี่เรากำลังซ้ำชั้นใช่มั้ย?
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนข้อสอบเดิมๆที่ธรรมชาติส่งเหตุการณ์ซ้ำๆนี้มาทดสอบเรา ตราบใดที่ยังไม่เข้าใจ ไม่เีรียนรู้ก็เหมือนสอบไม่ผ่าน ก็เลยต้องซ้ำชั้นเจอข้อสอบนี้อยู่ร่ำไปต้องทนเรียนเรื่องเดิมๆให้เข้าใจแล้วสอบเรื่องเดิมๆนี้ให้ผ่าน หากเมื่อไหร่ที่เราสอบผ่านแล้ว โจทย์มากี่ครั้งก็แก้ได้ถูกต้องมันก็คงจะไม่เป็นปัญหากับเราอีกต่อไป ที่ว่าไม่เป็นปัญหาไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครมาทำให้เราโกรธอีก แต่มันคือแม้จะมีใครมาทำให้เราโกรธอย่างที่สุดแต่เราไม่รู้สึกโกรธแล้วต่างหาก ....มันคงเหมือนได้เลื่อนชั้นเรียน เมื่อขึ้น ป.2 แล้วโจทย์เลข ป.1 ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเราอีกต่อไป ยังมีข้อสอบอีกเยอะและยากกว่ารอให้นักเรียนอย่างเราได้ก้าวไปเรียนรู้เพื่อพัฒนาสติ และปัญญาของตัวเองให้ดียิ่งขึ้น ให้เหมาะสมกับภพภูมิหรือสิ่งดีๆที่รอเราอยู่ข้างหน้า หากอยากไปต่อก็ต้องข้ามผ่านตรงนี้ไปให้ได้ก่อนที่เวลาของชาตินี้ภพนี้จะหมดลงแล้วต้องเีวียนมาเกิดในสภาวะซ้ำๆนี้อีก
.... The problem is not the problem, the problem is your attitude about the problem... ~กัปตันแจ๊ค สแปร์โรว (Pirates of the Caribean )
ความคิดเห็น