Nobody Knows!

เวลานี้มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันเกลียดคนทั้งโลก เกลียดทุกๆคนที่อยู่ในชีวิตของฉัน....จนทำให้อยากอยู่เงียบๆคนเดียวแต่บางครั้งมันก็ไม่พอ บางทีฉันก็ทำบางอย่างเพื่อให้เค้าเกลียดฉันตอบกลับมาด้วย ....บางทีฉันก็แค่อยากให้ทุกอย่างมันจบลงสักที....ฉันเบื่อหน่าย ทดท้อและอ่อนแรงกับสิ่งที่เป็นไปในชีวิต 

...เหมือนคนกำลังกอบกู้ซากปรักหักพังที่กระจัดกระจายของตัวเองในขณะที่ทั้่งฝนและลมก็พัดกระหน่ำอย่างไม่ปรานีปราศัยและโดยคนรอบข้างไม่มีใครเหลียวแลหรือรับรู้เลย.....แว่บหนึ่งฉันรู้สึกต้องการความช่วยเหลือ แต่ก็ยโสเกินกว่าจะเอ่ยปากเอากับใคร ...เอาจริงๆฉันตระหนักดีว่ามันเป็นปัญหาที่ไม่มีใครช่วยอะไรฉันได้หรอก เพราะปัญหาของใครคนนั้นคงต้องลงมือแก้ไขกันเอง...และเพราะฉันก็ไม่ได้ต้องการแค่คำปลอบประโลมหรือแค่มือที่ตบบ่าลูบหลังกระมัง...นั่นทำให้ฉันหุบปากสนิท

.....เมื่อไม่เอ่ยปาก ก็ไม่มีใครรู้หรือหยิบยื่นความช่วยเหลือ!  แว่บนี้ฉันอดคิดถึงหนังญี่ปุ่นเรื่อง 'Nobody knows' ไม่ได้!   ...นั่นคงเป็นตอนที่ฉันรู้สึกเกลียดทุกคน คงเป็นเพราะรู้สึกเดียวดายเหลือเกินบนโลกใบนี้...จะมีใครมั้ยที่จะสังเกตุและรับรู้ความผิดปกติของฉันและใส่ใจจะหันมามองว่าฉันยืนอย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่ตรงนี้ ...พวกเค้ารับรู้การมีอยู่ของฉันและแคร์ฉันจริงๆหรือว่ามันก็แค่ปฏิสัมพันธ์ทางสังคม เมื่อฉันก้าวออกไปในเขตแดนที่เรียกว่าสังคมเค้าถึงจะสนใจในการมีอยู่ของฉัน แต่หากฉันไ่ม่ก้าวออกมาก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีฉันอยู่บนโลกของเค้า...

ปัญหาและการอาลัยทดท้อกับสิ่งที่เป็นอยู่มันกัดกร่อนจิตใจจนฉันแทบไม่เหลือความรัก ความปรารถนาดีให้กับใครอีกแล้ว...บางทีฉันก็โกรธเกรี้ยวและอยากทำให้พวกเค้าเดินออกไปจากชีวิตฉันอย่างชัดเจน เพื่อที่ฉันจะได้ไม่กังขาในน้ำใจของพวกเค้าว่ามันมีอยู่จริงรึเปล่า?.....บางทีฉันอาจเริ่มทำทุกอย่างให้คนอื่นเกลียดและไม่อยากพูดคุยกับฉันอีกก็น่าจะดี มันอาจเป็นวิธีที่เจ็บปวดน้อยที่สุดและทำให้เลิกหวังอย่างลมๆแล้งๆเสียทีว่ามีใครสักคนบนโลกใบนี้แคร์ฉันจริงๆ...