จดหมายจากอาม่า

 

ซันช่ายหลานรัก

ตั้งแต่นู๋เกิดมาในบ้านเราม่านึกอยากจะขีดๆเขียนๆและถ่ายรูปหนูประกอบบทความมานานแล้ว แต่ด้วยภาระหน้าที่และความขี้เกียจ(ตัวเป็นขน)ของม่าเองที่ไม่ได้เริ่มสักที 

ม่าคิดถึงการเขียนบล๊อก คิดถึงพรรณาโวหารจับจิตจับใจ ตั้งแต่มีเฟสบุ๊คกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้และม่าก็ติดมันอย่างงอมแงม ทำให้การเขียนอะไรยาวๆไม่เหมาะกับโลกของม่าและอาจรวมถึงโลกใบนี้ทั้งหมดด้วย

เดี๋ยวนี้เราต้องสื่อสารกันสั้นๆและพยายามเข้าใจตีความให้ได้อย่างรวดเร็ว เฟสบุ๊คเมื่อก่อนยังมี note ให้เขียนอะไรยาวๆได้ แต่มาตอนหลังพ่อมาร์ค ซัคเกอร์เบิร์กก็ตัดฟีเจอร์นี้ออกไปซะ คงเหลือแต่สเตตัสที่พอจะเขียนยาวได้บ้างแต่ก็ไม่มาก 

หนูก็รู้ว่าม่าเป็นคนมีสตอร์รี่และชอบพูดอะไรยาวๆ เฟสบุ๊ค ณ จุดนี้จึงขัดใจม่าอย่างมาก มิพักต้องไปพูดถึงทวีตเตอร์ แรกๆม่าลองเล่นไปตามกระแสเพราะกลุ่มเพื่อนม่าเค้าเล่นกัน ครั้งแรกที่เข้าไปม่าขัดใจจนต้องสบถว่า 'แค่ 140 ตัวอักษรมันจะไปพอเขียนหอยไรวะ!?!' (จริงๆเขียนแค่ 'หอย' หน่ะพอนะลูก แต่หอยม่ามันมีสตอร์รี่หนูก็น่าจะรู้...)   

ตอนหลังม่าเลยงอนไม่ยอมเล่นทวีตเตอร์เพราะรู้สึกว่าภายใน 140 ตัวอักษรมันคงมีไม่กี่คนบนโลกใบนี้หรอกที่จะรังสรรค์ข้อความที่ประกอบไปด้วยความหมายและนัยยะสำคัญอันดีให้ครบถ้วนและรับผิดชอบต่อคนอ่านได้ 

...เท่าที่ดูข้อความทวีตจากเืพื่อนๆม่าแล้วมันก็เป็นดังนั้น เข้าทวีตเตอร์เหมือนเข้าห้องส้วมที่ไม่ได้ล้างมา1ปี... ต้องอุดจมูกอุดปากจนลมจะใส่ เพราะทุกคนต่างระบายอารมณ์บูด เบื่อ เซ็ง โกรธ ไม่พอใจ  ตัดพ้อ ท้อแท้ สิ้นหวังต่างๆนาๆ เป็นข้อความสั้นๆลอยละล่องดั่งก้อนตดอยู่ในนั้นโดยไม่สนใจว่าใครจะผ่านเข้ามาในทางลมดมกลิ่นตดเข้าจังๆ...มันช่างน่ากลัวเสียเหลือเกินหลานเอ๋ย 


...บางทีเค้าก็บ่นด่าคนที่ไม่แคร์เค้าเพื่อแสดงออกว่าเค้าก็ไม่แคร์เหมือนกัน แต่ใอ้ที่ follow และอ่านข้อความ'ไม่แคร์'ของเค้าอยู่เนี่ย ก็คนแคร์ๆกันทั้งนั้น....ตดให้เพื่อนดมโดยไม่แยแส! ม่าทำไม่ลงหรอกจ้ะ ขนาดเวลาม่าตดในบ้านม่ายังไปสะกิดเตือนกงให้รู้ตัวทุกครั้งเลย ตอนตดม่าก็ดูทิศทางลมแล้วว่าไม่กวนไปถึงกงแน่ๆ แต่ใครจะคาดเดาธรรมชาติได้ล่ะ พี่หมิวเค้าว่าบางทีลมมันก็พัดหวนนะลูก...ฉนั้นไม่ว่าจะพูด จะทำอะไรเราต้องแคร์คนที่รักเราและรับผิดชอบต่อสิ่งที่เราก่อเสมอนะลูก 

 ...เพื่อนบางคนเถียงม่าว่า กุอยากจะทวีตไม่ได้นี้ดจะให้ใครมาอ่าน...อย่ามาแหล! ...ม่าแอบเถืยงในใจ ไม่จริงอ่ะ...ถ้าเมิงไม่นี้ดจะทวีตทำหอยอะไร! ใอ้พวกนี้หน่ะนี้ดตัวแม่เลยเชียวหลาน

จริงๆคนคิดทำทวีตเตอร์ขึ้นมาเค้าก็คิดในแง่ประโยชน์ เพื่อให้ส่งต่อข้อมูลข่าวสารที่ควรรู้กันในวงกว้างได้อย่างรวดเร็ว แต่ประชากรชาวทวีตเกินครึ่งไม่ได้ใช้มันทำหน้าที่นั้น อันที่จริงหากเราอยากส่งต่อข้อมูลข่าวสารสำคัญกันจริงๆมันก็มีวิธีอื่นๆอีกมากมาย...ม่าก็แอบเห็นใจคนทำทวีตเตอร์เหมือนกันนะ แกคงจะอยากให้เป็นประโยชน์แต่ใอ้คนใช้สิมันดันใช้อย่างไร้ประโยชน์ หนำซ้ำยังก่อมลภาวะทางความคิด ถ้าโลกมันยังเป็นแบบนี้ม่าคงจะขอไม่เล่นทวีตต่อไป...ทำราวกะว่ามีใครเค้าจะแคร์ว่าม่าจะไม่เล่นทวีต(ซึ่งไม่มี..) ม่าก็แค่อยากบ่นไม่ได้นี้ดว่าใครจะมาอ่านหน่ะ (คุ้นๆมั้ยลูก)  :P